De gulden middenweg

De uitslag van de verkiezingen was een ware inslag. Kennelijk bedoeld om politici op de korte termijn wakker te schudden om een andere weg, weg van het politieke midden, in te slaan. Maar kiezen voor uitersten is politiek gezien, maar ook in het algemeen enorm riskant.

Ik kan dit het beste uitleggen aan de hand van de ouderwetse pendelklok. Als de pendel naar links zwaait is dat wij zien. Wat wij niet zien, maar wat er wel is, is dat als de pendel naar links zwaait, hij energie vergaart om weer naar rechts te slaan. Natuurkundig gezien is het zelfs zo dat als de pendel 30 graden naar links uitzwaait, hij ook weer 30 graden naar rechts zal uitzwaaien.

Deze beweging heeft tot gevolg dat uitersten, anders dan vaak gedacht, niet tegenover elkaar staan, maar juist in elkaar besloten liggen. Als je kiest voor het ene uiterste dan krijg je het andere uiterste er als ware als cadeau bij. De vooruitgang die je boekt komt per saldo uit op nul.

De middenweg, als de pendel van de klok stil in het midden hangt, is dus de juiste weg. Uiteraard zijn er ook op de middenweg hobbels te vinden, maar je kan de middenweg glad strijken door de hobbels te repareren. De middenweg bewandelen zorgt dus voor gestage vooruitgang, terwijl de weg van de uiterste leidt tot stilstand. De politieke impasse die dreigt te ontstaan met de zege van de PVV zet ons land dus in zijn vooruit, maar in zijn achteruit.

Omdat al het leven zich ontvouwt aan de hand van het mechanisme van de pendelklok, behoed ik mijn cliënten ervoor om over te hellen naar uitersten. Want als je je onmogelijk opstelt, komt de ander niet of zeer moeizaam in beweging. Ieder blijft op zijn eigen eiland staan en zo ontstaat er een loopgraafsituatie. Het hele proces staat stil en de spanningen lopen op. Een opstelling vanuit uiterste schudt de ander dus helemaal niet wakker, maar doet de ander juist de ogen sluiten voor de redelijkheid en het zich begeven naar de gulden middenweg.

Marie-José Gilsing